Władysław Kotlarski

Po ukończeniu zaledwie trzech klas szkoły podstawowej rozpoczął pracę u piekarza. W 1912 roku wstąpił do Socjaldemokratycznego Związku Robotników Przemysłu Mącznego, co było początkiem jego zaangażowania w ruchy socjalistyczne. W 1915 roku, po wcieleniu do rosyjskiej armii, aresztowano go w styczniu 1917 roku za prowadzenie antywojennej agitacji; jako karę skazano go na 2 lata w zawieszeniu. W maju 1917 roku został członkiem komitetu żołnierskiego, a następnie Rady Delegatów Żołnierskich 26 Mohylewskiego pułku strzelców. Po przystąpieniu do SDPRR(b) zorganizował w kancelarii pułkowej powielanie i kolportaż bolszewickiego materiału.

W sierpniu 1917 roku zyskał miano delegata na zjazd V Korpusu, a tuż po rewolucji październikowej objął funkcję szefa sztabu pułku oraz członka Trybunału Rewolucyjnego. Zajmował się współorganizowaniem oddziałów Czerwonej Gwardii składających się z żołnierzy 26 pułku. W styczniu 1918 roku uczestniczył w walkach przeciwko armii Petlury pod Proskurowem, a nieco później brał udział w tworzeniu jednostek nowo powołanej Armii Czerwonej. W marcu tego samego roku dostał się do austriackiej niewoli, ale zdołał uciec i w sierpniu 1918 roku wrócił do Polski, osiedlając się w Łowiczu.

W grudniu 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, jednak szybko aresztowano go z powodu agitacji komunistycznej wśród żołnierzy. Udało mu się uciec do Brodnicy, gdzie kontynuował pracę jako piekarz. Po okresie więzienia, od kwietnia 1919 do maja 1920 roku, otrzymał wolność i związał się z warszawską piekarnią oraz KPRP, w którym to okresie działał intensywnie na rzecz robotników przemysłu spożywczego w Polsce.

Kotlarski, kilkukrotnie aresztowany, zdecydował się na emigrację do ZSRR w 1924 roku. Tam przyjął nowe nazwisko Włodzimierz Stolarow i podjął pracę w Międzynarodówce Chłopskiej. W latach 1932-1936 studiował w Akademii Przemysłu Spożywczego, po ukończeniu której pełnił funkcję dyrektora sowchozu w Humaniu oraz kierownika zakładów spożywczych w Liwnach. Jego los ponownie się odmienił w 1937 roku, kiedy to został aresztowany i uwięziony. W 1945 roku, po zwolnieniu, wraca do Polski oraz w latach 1945-1951 pełnił rolę instruktora Wydziału Przemysłowego PPR/PZPR.

Jego wspaniała kariera trwała, kiedy to od 25 kwietnia 1951 roku Kotlarski został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Przemysłu Rolnego i Spożywczego, a później kierował Ministerstwem Przemysłu Spożywczego od 19 lipca 1956 do 16 marca 1957 roku. Po przejściu na emeryturę w 1957 roku kontynuował swoją pracę w ZBoWiD, gdzie przewodniczył Krajowej Komisji Weteranów Walk Rewolucyjnych 1905–1917.

Władysław Kotlarski zmarł 24 stycznia 1968 roku w Warszawie, a jego zasługi zostały uhonorowane m.in. przez nadanie mu Orderu Sztandaru Pracy I klasy oraz Orderu Czerwonego Sztandaru Pracy. Pochowany został na wojskowych Powązkach (kwatera D6-3-24).