Juliusz Antoni Frydrychewicz, urodzony 16 stycznia 1904 roku w Radzyminie, to postać zasługująca na szczegółowe omówienie, z uwagi na jego osiągnięcia w różnych dziedzinach nauki oraz służby wojskowej. Zmarł 3 maja 1945 roku w Zatoce Lubeckiej, pozostawiając po sobie bogaty dorobek w zakresie entomologii i ornitologii.
Był on nie tylko entomologiem leśnym, ale również ornitologiem, co dowodzi jego pasji do badań nad przyrodą oraz zrozumienia ekosystemów. Ponadto, jego wykształcenie w inżynierii podkreśla jego wszechstronność i zdolności techniczne. Frydrychewicz służył jako oficer rezerwy Wojska Polskiego, co dodatkowo świadczy o jego zaangażowaniu w sprawy kraju, zwłaszcza w burzliwych czasach przed i w trakcie II wojny światowej.
Życiorys
Juliusz Frydrychewicz to postać, której życie wypełnione było różnorodnymi doświadczeniami, związanymi zarówno z nauką, jak i wojną. Ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie podjął studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Podczas nauki był pod opieką prof. Zygmunta Mokrzeckiego, a jego główną specjalizacją stała się entomologia oraz ochrona lasów. Już w 1928 roku uzyskał tytuł inżyniera leśnika, co otworzyło przed nim szereg możliwości.
W 1926 roku, w trakcie studiów, rozpoczął swoją karierę zawodową, przyjmując posadę w Stacji Ochrony Roślin Towarzystwa Ogrodniczego Warszawskiego. Zaledwie cztery lata później, w 1930 roku, dołączył do Zakładu Ochrony Lasu Instytutu Badawczego Lasów Państwowych, wzbogacając swoje doświadczenia w zakresie ochrony naturalnych ekosystemów.
W 1931 roku, Frydrychewicz został mianowany na stopień podporucznika, posiadając 2877 lokatę w korpusie oficerów rezerwy piechoty, ze starszeństwem z 1 września tego samego roku. Jego wojskowa kariera nie zakończyła się jednak na tym. W 1934 roku, jako oficer rezerwy, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Mińsku Mazowieckim oraz miał przydział do 22 Pułku Piechoty w Siedlcach.
Frydrychewicz walczył w kampanii wrześniowej, a po powstaniu Armii Krajowej zaangażował się w działania zwiadowcze, zatrudniając się w warszawskiej firmie Julius Meinl. Niestety, na początku 1944 roku, jego los uległ dramatycznej zmianie, kiedy został aresztowany i osadzony w obozie Hamburg-Neuengamme.
Podczas ewakuacji obozu, został przetransportowany na jeden ze statków zacumowanych w Zatoce Lubeckiej. W tragicznym finale, 3 maja 1945 roku, wraz z grupą więźniów umieszczono go na kutrze, który w wyniku działań hitlerowców został zatopiony, kończąc tym samym dramatyczną historię jego życia.
Dorobek naukowy
Prowadził szczegółowe badania nad szkodnikami lasów, które przyczyniły się do wzbogacenia wiedzy w tej dziedzinie. Był autorem licznych publikacji popularnonaukowych, w tym książki pod tytułem Szkodniki drzew i krzewów owocowych, która ukazała się w 1926 roku.
W swoich pracach podejmował również temat biocenozy leśnej oraz ornitologii. W szerokim zakresie badał ptaki oraz ich rolę w ekosystemie leśnym. Oprócz broszur poruszających tematykę ptaków, opublikował istotne prace naukowe, takie jak:
- Ptaki zebrane w południowo-wschodniej części Karpat Polskich (1934),
- Nasze sikory (1937),
- Technika ochrony ptaków w gospodarce leśnej (1938).
Przypisy
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 455.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 86.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Antoni Bombik | Jan Niecisław Baudouin de Courtenay | Nuta Berliner | Julian Ochorowicz | Jan Felicki | Bernard Kielak | Eugeniusz RybkaOceń: Juliusz Frydrychewicz